Obecnie to ruina, a kiedyś mieściła się tu ważna instytucja

O dawnej świetności tego zapuszczonego budynku świadczą już tylko pozostałości ozdobnych ornamentów. Sama nieruchomość straszy pękniętym, odrapanym tynkiem, „upiększonym” napisami wykonanymi sprayem. A przecież to tutaj, jak przypomina Krzysztof Wiśniewski, sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Płocka, swoją siedzibę miała Liga Morska i Kolonialna.

PowiązaneTematy

Płocki żołnierz uratował zdrowie i życie wielu ludzi. Został odznaczony

27 listopada 2023

Tymek dzielnie walczy po operacji. Pomożemy mu na Mikołajkach

24 listopada 2023

Była nauczycielka przeszła udar mózgu. Potrzebne są pieniądze na rehabilitację

23 listopada 2023

Pomożemy Ci wybrać dobrego adwokata rozwodowego. Oto nasze porady

22 listopada 2023

Jak czytamy w materiale autorstwa Pawła Piotrowskiego pt. „Działalność Ligi Morskiej i Kolonialnej na Mazowszu w okresie międzywojennym” [Notatki Płockie: kwartalnik Towarzystwa Naukowego Płockiego 62/2 (251)], LMiK była organizacją społeczną o charakterze powszechnym.

„Celem jej działania było uświadomienie społeczeństwu znaczenia własnego dostępu do morza, jako warunku suwerenności politycznej i niezależności gospodarczej” – tłumaczy Paweł Piotrowski.

Organizacja działała w latach 1930-1939, inicjując m.in. zbiórkę pieniędzy na zakup okrętów wojennych. Wśród najprężniej działających ośrodków Ligi, oprócz stolicy, wymieniano Płock, Ciechanów i Ostrołękę.

Płocki oddział LMiK powstał w 1931 roku. W połowie lat 30. prezesem Zarządu Powiatowego LMiK w Płocku był nauczyciel geografii w Gimnazjum Państwowym im. Władysława Jagiełły, Józef Kaliciński. Początkowo siedziba Ligi mieściła się w Hotelu Polskim, przy ul. Kolegialnej 8, później przeniesiono ją do budynku przy ul. Kościuszki 10.

To właśnie płocka LMiK zaangażowała się w 1935 roku w akcję budowy stoczni w Płocku. Liczyła wówczas 1100 członków. Organizowano także Kursy Modelarstwa Okrętowego dla młodzieży szkolnej z terenu województwa warszawskiego. W proteście przeciwko działaniom Niemiec, które zmierzały do pozbawienia Polski praw dostępu do Bałtyku, oddział LMiK w Płocku wspomagał Fundusz Obrony Morskiej, z przeznaczeniem na budowę łodzi podwodnej „Piłsudski”.

„W dniu 23 stycznia 1937 r. w siedzibie Ligi przy ul. Kościuszki 10 odbyło się posiedzenie organizacyjne Powiatowego Komitetu Uczczenia śp. Gen. Orlicz-Dreszera, będącego przed tragiczną śmiercią prezesem LMiK. Na posiedzenie Liga zaprosiła m.in. prezesa Związku Legionistów Polskich. Bardzo bliskie relacje między tymi organizacjami były podyktowane przede wszystkim faktem, że większość z pozytywnie zweryfikowanych w 1936 r. członków płockiego oddziału ZLP było jednocześnie członkami Ligi Morskiej i Kolonialnej” – pisze autor opracowania.

Liga Morska i Kolonialna była bardzo mocno wrośnięta w działalność publiczną płockiego garnizonu, zwłaszcza w okresie jej dynamicznego rozwoju w drugiej połowie lat 30.

„(…) organizowane były akademie i wieczornice dla żołnierzy garnizonu oraz osób cywilnych, zwłaszcza młodzieży. Orkiestry wojskowe potrafiły podnieść atrakcyjność przekazu. Kino „Czwartak” pokazywało bezpłatne filmy oświatowe i fabularne a bardziej wymagający odbiorca mógł uczestniczyć w organizowanych w kasynie okolicznościowych wystawach i prelekcjach. (…) W Płocku kilkukrotnie występowała orkiestra reprezentacyjna Marynarki Wojennej. Koncertowała w Teatrze Miejskim oraz podczas przemarszów ulicami miasta w towarzystwie pododdziałów płockich jednostek wojskowych” – pisze Paweł Piotrowski.

Krzysztof Wiśniewski proponuje, aby upamiętnić w Płocku działalność tej organizacji, która przyczyniła się nie tylko do poszerzenia świadomości Polaków nt. wagi, jaką ma dostęp do morza, ale i realnie wzmocniła zasoby żeglugi wojskowej, co w kontekście nadchodzącej wojny światowej miało duże znaczenie.

– „W TYM BUDYNKU W LATACH 30. UBIEGŁEGO WIEKU MIEŚCIŁ SIĘ LOKAL LIGI MORSKIEJ I KOLONIALNEJ” – ten tekst lub o podobnej treści winien być umieszczony na budynku przy ulicy Kościuszki 10 w Płocku po przywróceniu go do pierwotnego stanu – przekonuje Krzysztof Wiśniewski. – Pamięć o płockich marynarzach rzecznych jest ciągle żywa, lecz niestety, upamiętnienie ich w przestrzeni publicznej miasta Płocka rodzi ciągłe problemy – podsumowuje sekretarz Towarzystwa Przyjaciół Płocka.