Niegdyś bardzo rozpowszechniony w Afryce – od Morza Śródziemnego aż do środkowej części kontynentu. W skutek polowań dla jego cennych rogów, gatunek nie występuje na wolności. Pozostałe osobniki żyją w zamkniętych hodowlach, m.in. w Tunezji, Maroko i Senegalu. Na trasie naszej wycieczki po płockim zoo napotkaliśmy oryksa szablorogiego.
Oryks szablorogi to duża antylopa, ważąca około 135-140 kilogramów. Jego cechą charakterystyczną są duże, zagięte do tyłu rogi, pokryte pierścieniowymi zgrubieniami. Żyją w stadach około 40, pod przewodnictwem samca.
Jest przystosowany do życia w warunkach półpustynnych i trawiastych stepach, gdzie suma rocznych opadów nie przekracza 350 mm. Jego głównym pożywieniem są trawy, ale też zioła, krzewy, strąki akacji, sukulenty i owoce. W warunkach hodowlanych żyje do 27 lat.
Ciekawostka
Oryksy szablorogie mogą żyć w suchym klimacie, dzięki umiejętności regulacji swojej temperatury. W skrajnych warunkach termicznych potrafią ograniczyć zużycie wody poprzez szczególną pracę nerek, pozwalającą na zminimalizowanie wytwarzania moczu.
W Płockim zoo oryksy są hodowane od 1999 roku, kiedy to z belgijskiego ogrodu zoologicznego Planckendael przyjechały trzy samice. W 2000 roku z Gdańska pozyskano również samca. Obecnie stado liczy 4 osobniki – dorosłą parę i ich potomstwo. Oryksy z powodzeniem są rozmnażane w wielu ogrodach zoologicznych, a niektóre z nich zajmują się reintrodukcją w obszarach wcześniejszego występowania.