Które potrawy najwyraźniej pamięta z dzieciństwa prezes płockiej Izby Gospodarczej? Jaki kraj wywarł na nim kulinarnie największe wrażenie? I dlaczego to kuchnia polska jest jego ulubioną? Zapraszamy na kolejny odcinek Płockiej Kuchni.
Pełni kilka funkcji – jest prezesem spółki Suez Płocka Gospodarka Komunalna, przejął szefowanie nad Izbą Gospodarczą Regionu Płockiego, a jeszcze niedawno był wiceprezydentem Płocka. Czy znajduje czas na prywatne pasje? – Generalnie jestem poszukiwaczem świętego spokoju – śmieje się Krzysztof Izmajłowicz. – Czyli Świętego Graala naszych czasów? – dopowiadamy. – Dokładnie. Kiedy mam chwilę czasu, sięgam po dobą książkę, najczęściej historyczną lub kryminał. Czasem oczywiście siadam do komputera, ale staram się spędzać czas na sportowo – jeżdżę na rowerze, zimą na stacjonarnym, a w sezonie na miejskim, czasem chodzę na basen – wymienia pan Krzysztof.
Czas poświęca też córkom. – Dla starszej córki, która grała w piłkę siatkową, założyłem Volley Płock. Młodsza córka natomiast uprawia jazdę konną, więc zdarza się, że weekendy spędzamy na zawodach w różnych miejscach Polski – mówi prezes Izby Gospodarczej. – Młodzi ludzie, w mojej ocenie, powinni mieć i realizować swoje pasje – dodaje.
Smak dzieciństwa – pomidorowa i pierogi babci
Jaki są smaki dzieciństwa Krzysztofa Izmajłowicza? – Nie będę tu chyba odkrywczy, to szeroko pojmowana kuchnia polska. Są to oczywiście kotlety schabowe, mielone, surówki. Jestem też wielbicielem zup. Nie wyobrażam sobie obiadu bez zupy, ale takiej z prawdziwego zdarzenia, a nie jakiegoś miksu, przypominającego sok – przyznaje.
Zdradza też, że od dzieciństwa jest entuzjastą zupy pomidorowej, zarówno z ryżem, jak i z makaronem. – Mógłbym ją jeść codziennie – śmieje się. – Oczywiście są to również pierogi z mięsem czy z serem, które robiła moja babcia, a później moja mama. Może to były takie czasy, że nie było akcentów kuchni zagranicznej, a może to u mnie tak się gotowało, faktem jest, że uważam polską kuchnię za najlepszą na świecie – przekonuje pan Krzysztof.
Tłumaczy, że z przyjemnością próbuje kuchni azjatyckiej czy włoskiej, natomiast podstawą dla niego zawsze jest kuchnia staropolska. – Kotlety, surówki czy bigosy oraz kasze i makaron, to zawsze będzie podstawa mojej kuchni – podkreśla.
Kto najbardziej wpłynął na te preferencje kulinarne? – Z dzieciństwa pamiętam babcię gotującą w kuchni i mamę, wracającą z pracy – wspomina Krzysztof Izmajłowicz. – Później schedę kulinarną przejęła mama, która gotowała podobnie – dodaje.
Czy pamięta potrawę, którą przyrządził jako pierwszą? – Chyba nie podjąłbym się stwierdzenia, co to było – mówi po chwili zadumy. – Generalnie nie mam w ogóle problemu z poruszaniem się w kuchni. Lubię gotować – przyznaje pan Krzysztof. – Umiem zrobić ryby smażone w ziołach, kotlety schabowe czy mielone, gołąbki, zrazy, różnego rodzaju sałatki. Kasze też potrafię ugotować – mruga znacząco.
Za granicą szukam zup
Jako miłośnik kuchni polskiej, będąc za granicą pan Krzysztof najbardziej tęskni za zupami. – Pamiętam sytuację, gdy byłem w Mediolanie na jednym z wyjazdów studyjnych. Gospodarze częstowali nas przysmakami, ale po pewnym czasie, zamiast pójść na kolację, postanowiliśmy z grupą osób poszukać rosołu. Chodziliśmy od restauracji do restauracji, nie znając tego miasta i szukając trochę „na ślepo”. W końcu pozostaliśmy przy restauracji chińskiej, gdzie znaleźliśmy zupę najbardziej przypominającą nasz polski rosół, choć z chińskim makaronem – wspomina nasz rozmówca, przyznając, że w Europie zazwyczaj podawane są kremy czy przeciery, za którymi nie przepada.
– Może nie jestem fachowcem w zakresie kuchni innych krajów, ale odważę się na stwierdzenie, że kuchnia polska jest wyjątkowa, a już nasze pierogi to przebój światowy – mówi z przekonaniem.
Jak się okazuje, trochę porównania w tym zakresie Krzysztof Izmajłowicz ma. – Kiedy byłem w Japonii, zadziwiła mnie różnorodność sushi. W zwykłych delikatesach stoi cała ściana z lodówkami, w których są przeróżne rodzaje sushi. A na śniadanie Japończycy jadają kuleczki ryżowe z różną zawartością, których są dziesiątki, każdy inny. Japończycy generalnie jedzą dużo mniej i zdrowiej niż my. Jadają małe porcje, dużo warzyw, ryb, mało mięsa, źle postrzegane jest też jedzenie w ruchu, na ulicy – opowiada pan Krzysztof.
Ze swoich podróży przywiózł jeszcze jedną ciekawą obserwację. – Zdarzyło mi się parę razy być w różnych częściach Europy w McDonalds’ie. Ale byłem tam nie dlatego, że jestem jakimś fanem tej kuchni, bo bywam tam raz na rok czy dwa. Chciałem jednak zobaczyć, czy faktyczna ta sieciówka jest taka sama w każdym kraju. Okazuje się, że nie. McDonalds w Indiach, w Tokyo czy Mediolanie jest inny, ma inne potrawy – tłumaczy Krzysztof Izmajłowicz.
W Chinach próbował też najróżniejszych potraw. – Nie zawsze wiedziałem, co jem – przyznaje rozbawiony. – Ale idąc takim targiem ze stoiskami, faktycznie próbowałem przeróżnych, zapiekanych przekąsek, które ciężko byłoby mi teraz opisać co to jest – śmieje się.
Po swoich podróżach wie jedno. – Polska kuchnia jest najlepsza – podkreśla.
Jak przyznaje Krzysztof Izmajłowicz, zdecydowanie woli jeść w domu, gdzie teraz w kuchni króluje jego teściowa. – My gotujemy najczęściej w weekendy i są to wówczas raczej tradycyjne dania kuchni polskiej – mówi, podając dla czytelników PetroNews przepis na przykładowy obiad weekendowy.
[tabs]
[tab title=”Pierś kurczaka grillowana z brązowym ryżem i sałatką”]
Pierś kurczaka
– podwójna pierś kurczaka
– oliwa do smażenia
Marynata:
– 3 łyżki sosu sojowego
– 1 łyżka soku z cytryny
– 2 ząbki czosnku (przeciśnięte przez praskę)
– 1/2 łyżeczki imbiru
– 1 łyżeczka mielonej kolendry
– 1/2 łyżeczki kurkumy
– 2 łyżeczki miodu
– szczypta chili.
Pierś kurczaka myjemy, osuszamy i kroimy w cienkie plastry, rozbijamy delikatnie. Łączymy wszystkie składniki marynaty, każdy plaster mięsa obtaczamy w marynacie, odstawiamy na noc do lodówki.
Plastry kurczaka smażymy na małej ilości oliwy na patelni grillowej.
Sałatka:
– sałata lodowa
– miks wybranych sałat
– pomidorki koktajlowe
– ser feta
– oliwki
– sos winegret
Wymieszać składniki sałaty, polać sosem winegret.
Ryż smażony:
– 2/3 szklanki ryżu brązowego
– 2 średnie cebule
– sól
– olej rzepakowy
Ryż gotujemy w wodzie do miękkości. Cebulkę kroimy w drobną kostkę, smażymy na oleju. Ugotowany i odsączony ryż wrzucamy do usmażonej cebulki, przyprawiamy solą.[/tab]
[/tabs]
Napisz, co o tym myślisz