Don Giuseppe od kuchni: Gotowanie to jest sztuka

O sobie mówi, że jest bardem i poetą, który uwielbia podróżować po świecie. Najchętniej jednak wraca do Kraju nad Wisłą, za którym tęskni najbardziej. Często odwiedza także Płock, miasto, które w sercu naszego rozmówcy ma szczególne miejsce. Ks. Ślazyk związany był m.in. z płocką Stanisławówką.

- W Płocku byłem wikarym, katechetą, spowiednikiem, prowadziłem "Oazę", scholę, a nawet teatr amatorski - wylicza w rozmowie z nami. - Prowadziłem też w Płocku tak zwane "wieczory modlitewne" dla zbuntowanej młodzieży z miasta i okolic - dodaje.

Po dwuletniej pracy w Płocku, ks. Ślazyk wyjechał z kraju - na misję do Brazylii, gdzie przez cztery lata pełnił posługę i pomagał miejscowym. - Przez dwa lata byłem proboszczem parafii Santa Luzia na peryferiach miasta, gdzie trzeba było też pracować na tak zwanych "Favelach" Sao Paulo, ogromnej aglomeracji miejskiej, w której żyło bardzo dużo ubogich i zagubionych ludzi - wraca pamięcią ksiądz. - Prowadziłem też tak zwany "przytułek" dla 300 dzieci, sierot z ubogich, bardzo ubogich rodzin - opowiada. W lipcu 1997 roku trafił do Włoch, gdzie niedaleko Rzymu znalazł swoje miejsce na ziemi.

- Mieszkam w tamtejszych górach od przeszło 15 lat. Pracuję z tutejszymi góralami w Cicolano, gdzie do dziś żyją tzw. "zbójnicy". To szlachetni, ale i twardzi ludzie. Tu też piszę wiersze, zapiski oraz tworzę swoje pieśni - zdradza.

W wysokich górach ruszt musi być gorący Efektem posługi we Włoszech są trzy autorskie płyty, które swoją tematyką dotykają postaci i życia św. Jana Pawła II. To o nim ks. Ślazyk, znany bardziej jako "Don Giuseppe", tworzy najchętniej.

Przebywanie we Włoszech zmieniło wiele w życiu księdza Ślazyka. Co dokładnie? Lista ta jest bardzo długa. Jednym z jej punktów są na pewno nawyki żywieniowe.

- Potrafię gotować, zrobić talerz makaronu z regionalnymi specjałami. W górach, w których mam przyjemność mieszkać, są pyszne i świeże grzyby. Pachnące prawdziwki, które idealnie pasują do makaronu - opowiada.

Umiejętności kulinarne to zdolności nabyte przez lata podróżowania po świecie. To także, jak zapewnia w rozmowie z nami ks. Ślazyk, konieczność. - W wysokich górach trzeba palić w kominku. Rozgrzewać dom. A kiedy pali się pod rusztem, należy z tego skorzystać - wyjaśnia. - Wtedy upiekę kawałek baraniny, cielęciny czy stek z kością. Kucharzę, i to bardzo dużo. Nie mam nikogo do pomocy, więc trzeba - śmieje się. Jednak praca w kuchni to nie tylko konieczność - to także przyjemność. - Najchętniej gotuję, kiedy przyjadą goście z Polski. Wtedy przygotowuję jakąś pastę, zupę warzywną czy inne potrawy kuchni włoskiej, która jest o wiele lżejsza, niż ta polska. Na pewno bardziej aromatyczna - przekonuje ksiądz. Co więcej, z gotowania Don Giuseppe często czerpie natchnienie do poezji. - Bo gotowanie to sztuka, sztuka kulinarna! - mówi. - Gotowanie musi być przyjemnością. Umiejętność gotowania daje też okazję do tego, by pochwalić się nią przed znajomymi. By dobrze ich nakarmić i napoić - dodaje. Smaki dzieciństwa to wspomnienia innych, prostszych czasów Nie oznacza to jednak, że kuchnia włoska jest w opinii naszego rozmówcy lepsza, niż ta polska. Tęsknota za klasycznym kotletem schabowym z bigosem czy pierogami pojawia się, i to bardzo często.

- Oczywiście, że tęsknię za takimi przysmakami. Przynajmniej raz w roku wracam do kraju, do moich przyjaciół w Polsce i w Płocku. Wtedy muszę najeść się do syta - śmieje się ks. Ślazyk.

Ta tęsknota za polskimi smakami, o której wspomina Don Giuseppe, to także tęsknota za smakami dzieciństwa i czasami, w których wszystko było prostsze. - Pamiętam doskonale, kiedy moja mama Petronela całe dnie spędzała w kuchni - wraca pamięcią. - Mój tata postawił jej duży piec do gotowania dla nas i dla zwierząt, które żyły obok w zagrodzie. Pamiętam doskonałe kiszone ogórki, kwaszoną kapustę i smak najpyszniejszych jabłek z naszego sadu. I choć w latach 60., w których się wychowywałem, była bieda, to nam niczego nie brakowało.  W zasadzie kupowaliśmy tylko sól i cukier, u pana Szewczyka, w jedynym sklepie w okolicy - wspomina. Doskonałe warzywa i owoce, soczyste mięso z gospodarskich zwierząt to smaki, które, według naszego rozmówcy, są dziś nie do odtworzenia.

- Produkty dziś nie mają takiego smaku. Pół wieku temu to były inne czasy, inna filozofia pracy na roli i inne sposoby pozyskiwania jedzenia. Dziś, oczywiście, mamy mnóstwo sposobów na produkcję produktów, ale to już nie to samo. Ja do dziś śnię o matczynej kuchni - dodaje.

W tych snach najczęściej pojawiają się zupy. - Moja mama robiła je najlepiej. Nigdy nie zapomnę chociażby krupniku mojej matuli, kwaśnicy czy czerwonego barszczu z własnoręcznie wyhodowanych buraków - mówi ks. Józef Ślazyk. Rzeczywistością księdza Ślazyka są teraz makarony. To one kojarzą się z Włochami i, jak nakazują stereotypy, to właśnie pasty są przygotowywane przez Don Giuseppe najczęściej. - To teraz moje codzienne, ale i lubiane smaki - zdradza w rozmowie z nami. - Makarony, aromatyczne sosy, z tym mam do czynienia najczęściej. Najbardziej lubię jednak owoce morza. Ryby, muszle czy ślimaki morskie przygotowywane na patelni na oliwie z czosnkiem, doprawione ziołami, to świetna baza do makaronowej uczty - opisuje. Kluczem do uzyskania pysznych włoskich dań z owocami morza jest... jakość owoców morza. - Podejrzewam, że w Płocku będzie ciężko odtworzyć te smaki - mówi z żalem. - Owoce morza są najlepsze, kiedy są bardzo świeże, a Płock czy inne miejsca środkowej Polski, oddalone jest od morza znacznymi odległościami. Włochy są natomiast otoczone morzem - uzupełnia. Nasz rozmówca poleca zatem kosztowania regionalnych produktów. - Należy jeść to, co w danej chwili najlepsze w tym regionie świata. We Włoszech to makarony, owoce morza i inne frykasy, które najlepiej smakują z lampką wina. Co ciekawe, Włosi piją wyłącznie wino wytrawne - wyjaśnia ks. Ślazyk. Potrawę, którą poleca Don Giuseppe można jednak wykonać w każdych okolicznościach i niezależnie od kontynentu. To przepis na doskonałe, włoskie spaghetti "na biało". Spaghetti aglio, olio e peperoncino Składniki:

• makaron spaghetti 300g,
• dwa ząbki czosnku,
• wędzony boczek,
• papryczka chili,
• natka pietruszki,
• oliwa z oliwek.

Sposób przygotowania: Ugotować makaron spaghetti w ten sposób, by pozostał on al dente. W międzyczasie rozgrzać oliwę z oliwek na patelni i wrzucić na nią pokrojony w kostkę boczek, a po chwili rozdrobniony czosnek. Papryczkę chili posiekać i dodać na patelnię - całą, bądź mniej. To od ilości papryki bowiem uzależniona jest pikantność dania. Do patelni dodać chochelkę wody z gotującego się makaronu. Czekamy aż woda wyparuje, tworząc sos. Odlewamy makaron, który następnie dodajemy na patelnię. Makaronu nie należy przelewać zimną wodą. Ugotowane spaghetti dusimy minutę w aromatyzowanym oleju, po czym wykładamy na talerz i sypiemy gorącą natką pietruszki. Życzymy smacznego!