Niewidoczni obok nas: "Iwona umarła po ciężkim pobiciu, pan Sz. zmarł z wychłodzenia"

Zastanawialiście się kiedyś, ile jest osób bezdomnych w Polsce? Takie badania prowadzone są co dwa lata, ostatnie odbyło się w nocy z 13 na 14 lutego 2019 r. Zdiagnozowano wówczas 30.330 osób bezdomnych, z czego ponad 82 proc. stanowili mężczyźni, blisko 15 proc. kobiety, a nieco ponad 3 proc. (blisko tysiąc) - dzieci. Najwięcej osób bezdomnych jest w województwie mazowieckim (blisko 4,3 tys.), śląskim (blisko 4,3 tys.) i pomorskim (nieco ponad 3 tys.). Najmniej odnotowano w województwie podlaskim (646 osób). Zdecydowana większość osób bezdomnych (ponad 80 proc.) przebywała w różnego rodzaju placówkach. Pozostali, czyli ponad 6 tys. osób zamieszkiwali w pustostanach, altanach działkowych czy garażach, a nawet altanach śmietnikowych. W Płocku również osoby bezdomne są. Zazwyczaj odwracamy się od nich z niechęcią, bo i wygląd, i zapach najczęściej odbiega od naszych standardów. Niechętnie dajemy pieniądze (bo przepiją), czasem kupimy jakieś jedzenie lub oddamy mniej potrzebne rzeczy z zakupowego koszyka. Najczęściej jednak nie dajemy nic, bo "niech idzie do pracy, a nie żebrze". Kryzysu bezdomności nie rozwiążemy. Wynika z wielu przyczyn, nie tylko tych oczywistych, jak alkoholizm czy niechęć do podporządkowania się standardom międzyludzkim. Możemy jednak zauważyć, że to też ludzie, którzy przeżywają tragedie. O Iwonie przeczytaliśmy na profilu facebookowym Jedzenie Zamiast Bomb Płock. Zapytaliśmy, czy możemy to opisać, być może poruszyć czyjeś serca w tym szczególnym okresie.

- Wielkie dzięki. To ważne, aby ludzie mieli świadomość, że dookoła nas jest tyle samotnego cierpienia. Kto jest bez winy, niech pierwszy rzuci kamieniem w człowieka w kryzysie. Każdy z nas jest zagrożony bezdomnością. Zamiast oceniać, bądźmy solidarni - usłyszeliśmy.

A historia Iwony jest tragiczna, choć pewnie nie jest to jedyna taka opowieść o ludziach w kryzysie bezdomności.

- Iwona umarła. W sobotę. W pustostanie. Przy tętniącej życiem arterii miasta. Zupełnie sama. Późnym latem została strasznie pobita, walczyła z potworem, który próbował ją zgwałcić. Kilka tygodni spędziła w szpitalu, na chirurgii. Wypisano ją w ciężkim stanie, wprost na ulicę - opowiadają społecznicy. - Jej towarzysz w kryzysie bezdomności prosił o pomoc. Nie przyjęto jej do schroniska dla kobiet, bo była "zbyt chora". W mopsie, dziarscy pracownicy poprzerzucali trochę papierów, napili się herbaty i długo patrzyli przez okno na to smutne miasto, w którym bezdomność często jest wyrokiem śmierci. Widać nie jest trudno patrzeć przez szybę na cudze cierpienie, kiedy ogarnia nas ciepełko urzędniczego dobrostanu - zauważają smutno.

Iwona nie jest jedyna. Jakiś czas przed nią umarł Pan Sz. Zmarł z wychłodzenia. - A przecież żyjemy w krainie mlekiem i miodem płynącej, słynącej z gościnności, dumnej z Solidarności, w osławionym przedmurzu chrześcijaństwa, w którym zostawia się talerzyk dla zbłąkanego wędrowca... - konstatują płocczanie, działający w ramach fundacji Jedzenie Zamiast Bomb. http://petronews.pl/mam-na-imie-sebastian-mam-7-ludzkich-istnien-na-sumieniu/ Jak tłumaczą, nie mówimy tu o ofiarach dalekiej wojny, tylko o ofiarach naszej obojętności i bezduszności tych, którym zawierzyliśmy władzę, kasę, odpowiedzialność i możliwości zmiany.

- Wyobraź sobie, że leżysz zwinięta w kruchy kłębek, na lodowatej, brudnej podłodze, nasłuchując kroków przechodniów, szumu mijających cię aut, przedświątecznego migotania świateł wielkiego miasta, i czekasz aż jakaś czująca istota zatrzyma się, przyjdzie i zobaczy w tobie człowieka. I nie wiesz, kto będzie pierwszy: ludzka solidarność, miłość, empatia, czy łaskawa, milcząca śmierć - czytamy na profilu organizacji.

To już sześć lat, kiedy "Jedzenie zamiast bomb" działa w Płocku. - Nasza działalność od lat jest solą w oku naszego kochanego UM, który raczej nie planuje rozwiązać problemu wykluczenia i bezdomności. Od 6 lat, w centrum miasta, robimy spotkania osób skrzywdzonych, poniżonych, skrajnie ubogich, bardzo młodych i starych, chorych, z niepełnosprawnością, uzależnionych, samotnych. To z pewnością brzydki widok. Mijają nas setki samochodów. Szybkim krokiem przechodzą ludzie, czasem rzucając kąśliwe uwagi, najczęściej jednak gapiąc się w zadziwieniu lub odwracając wzrok. A my po prostu wykonujemy obowiązek każdego człowieka: dzielimy się jedzeniem, ubraniem i dobrym słowem z osobą w kryzysie. I ciągle mamy nadzieję, że to będzie ostatni sezon, że nie będzie w naszym mieście zziębniętych, głodnych, chorych ludzi, smętnie wydeptujących ścieżki w betonowej dżungli: mrocznej, lodowatej i pełnej niebezpieczeństw - piszą płocczanie. Jak podkreślają, od 6 lat nie widzą żadnych sensownych zmian.

- Wykluczenie i kastowość wymościły się w naszej mieścinie i obrastają lepkim tłuszczykiem. Osób dotkniętych bezdomnością przybywa. Większość "bezdomniaków", których już nie ma na ulicy, po prostu umarło. Pompuje się kasę w projekty, które nie przynoszą efektów, tak jakby władzy było wszystko jedno, czy ludzie żyją pełnią życia, czy "zdychają" na ulicy. Szokujące jest to, że pandemia nie zmieniła postrzegania sytuacji osób wykluczonych. A przecież teraz są szczególnie bezbronne i osamotnione. I będzie ich przybywać - zaznaczają w organizacji.

Jedzenie Zamiast Bomb to społeczna inicjatywa, polegająca na rozdawaniu ciepłych, wegańskich lub wegetariańskich posiłków ludziom biednym, bezdomnym i bezrobotnym. Akcji towarzyszy przekaz antyrządowy i antywojenny, a jej ideą przewodnią jest pokazanie, że kiedy władza wydaje pieniądze na - zdaniem działaczy - niepotrzebne zbrojenia, wielu ludzi umiera z głodu. Płocczanie, działający w ramach tej inicjatywy to wolontariusze. Ich możliwości są ograniczone, co - jak przyznają - powoduje przygniatającą bezsilność. Ich działalność jest możliwa tylko dzięki wsparciu innych ludzi.

- To dzięki Wam prowadzimy freeshop, pralnię, wydajemy paczki żywnościowe, pościel, ubrania, środki higieny, maseczki, finansujemy zdjęcia do dowodów, telefony, czy sobotnie posiadówki przy kawie i ciastku, otwarte dla każdego człowieka w potrzebie. To Wy sprawiacie, że solidarność nie jest pustym słowem, ale zaklęciem, które zmienia rzeczywistość i ludzkie losy. Pamiętajcie o tym, bo kiedyś cały ten kram się zawali i poza wzajemnym wsparciem, nic nam nie zostanie - podsumowują wolontariusze.

P.S. Na zdjęciach: niedzielna solidarność. - Oni wszyscy jeszcze żyją; dla nich jeszcze nie jest za późno - pisze Jedzenie Zamiast Bomb w Płocku.