Stulecie płockiej szkoły. "Kończyliśmy ją w 1959 roku, było dużo drzew i... dziewcząt" [FILM, ZDJĘCIA]

Na 2 czerwca br. zaplanowano uroczystości z okazji jubileuszu stulecia istnienia Zespołu Szkół im. Leokadii Bergerowej w Płocku. Placówka, która rozpoczynała swoją działalność jako Powiatowa Szkoła Rolnicza Żeńska w Trzepowie, pozostała w pamięci absolwentów jako szkoła o wysokim poziomie nauczania.

W piątek, 2 czerwca uroczystości stulecia Zespołu Szkół im. Leokadii Bergerowej w Płocku rozpoczęły się kilka minut przed godz. 9 od Mszy św. w Bazylice Katedralnej Wniebowzięcia NMP w Płocku.  Następnie wszyscy udali się do szkoły, gdzie absolwenci przy wejściu otrzymywali pamiątkowy album "100 lat Zespołu Szkół im. Leokadii Bergerowej w Płocku. Część II, 2003-2023", notatnik z logo szkoły oraz słoiczek miodu z przyszkolnej hodowli pszczół. O godz. 11 nastąpiło oficjalne odsłonięcie tablicy pamiątkowej w budynku szkoły, uświetnione występami artystycznymi uczniów szkoły i poświęceniem tablicy przez biskupa pomocniczego Diecezji Płockiej, Mirosława Milewskiego. Przecięcia wstęgi dokonali m.in. przedstawiciele samorządu powiatu płockiego, wicestarosta Iwona Sierocka oraz przewodniczący Rady Powiatu Płockiego Lech Dąbrowski. Obecni byli również m.in. Małgorzata Struzik, dyrektor Wydziału Edukacji, Kultury i Spraw Społecznych w Starostwie Powiatowym w Płocku, Tomasz Kominek - dyrektor delegatury urzędu marszałkowskiego w Płocku, Bogdan Banaszczak - radny powiatu płockiego.

"100 lat Zespołu Szkół im. Leokadii Bergerowej w Płocku. 1923-2023. W podziękowaniu tym, którzy tworzyli historię naszej szkoły oraz swoją sumienną pracą, sercem i talentem przyczynili się do jej rozwoju. Społeczność szkolna i absolwenci. Płock, 02 czerwca 2023 r." - głosi napis na tablicy pamiątkowej.

Pół godziny później rozpoczęła się Gala jubileuszowa, podczas której wręczono m.in. odznaczenie Pro Masovia dla dyrektora Jacka Kłosińskiego, dyplom marszałka województwa mazowieckiego Adama Struzika dla Zespołu Szkół im. Leokadii Bergerowej w Płocku, a także wyróżnienia dla nauczycieli tej placówki. Następnie rozpoczęły się występy artystyczne, przygotowane przez uczniów i ich opiekunów. Nam udało się porozmawiać z czwórką kolegów, Tadeuszem, Kazimierzem, Zenonem i Ireneuszem - absolwentami rocznika 1959, którzy uczyli się jeszcze w starym budynku szkoły, w Trzepowie.

- Sam budynek był bardzo ładny, w formie dworku retro - mówi pan Zenon. - Było dużo drzew i... dziewcząt, w związku z czym było nam przyjemnie się tam uczyć - figlarnie wspomina absolwent szkoły.

Dziewcząt faktycznie było sporo, ponieważ panowie byli pierwszym rocznikiem nauki koedukacyjnej. Wcześniej była to szkoła wyłącznie żeńska.

- Gdy przyszliśmy do tej szkoły był tylko jeden budynek, pałac, gdzie był internat, a także jedna sala jako świetlica. Dodatkowo dobudowano barak, w którym odbywały się lekcje. Był też budynek nauczycielski, gdzie mieszkali nauczyciele - mówi pan Kazimierz.

Na terenie placówki był też sad, z którego jabłka stanowiły deser dla uczniów. Wszyscy panowie zgodnie podkreślają wysoki poziom placówki.

- Do szkoły należało gospodarstwo, w którym była hodowla trzody chlewnej, było bydło mleczne i około stu hektarów ziemi, którą obrabiali uczniowie tej szkoły. Tam zdobywało się prawdziwą wiedzę - podkreśla pan Tadeusz.

I wie, co mówi, ponieważ jako późniejszy student Wyższej Szkoły Rolnictwa we Wrocławiu nie miał żadnych problemów ze zdaniem egzaminów zawodowych z wiedzą, którą wyniósł właśnie z ówczesnego technikum w Trzepowie. Obecnie posiada tytuł doktora. Wśród nauczycieli, których zapamiętali najmocniej, padają nazwiska: Piotr Nowysz i Adam Mazany (ten ostatni był ich wychowawcą). Ale też - jak wymienił pan Kazimierz - pamiętają profesor Nowyszową, Janinę Bińkowską (późniejszą dyrektor szkoły), Józefa Kurczaba, który uczył ich wychowania fizycznego, prof. Rakowskiego i Karpowicza - nauczycieli przedmiotów zawodowych czy Kazimierza Goca, nauczyciela mechanizacji rolnictwa.

- Wybitną nauczycielką języka polskiego była profesor Modzelewska, przedwojenna nauczycielka. Ja miałem język zachwaszczony, a opuszczając placówkę mówiłem poprawnie - wspomina pan Zenon. - Ogromny wpływ na rozwój szkoły miała dyrektor Antonina Wolska - dodaje pan Kazimierz.

Ich drogi po szkole rozeszły się, tylko pan Kazimierz zamieszkał w Płocku. Ale do dzisiaj wspominają rodzinną atmosferę, jaka panowała w tej placówce. Przez wiele lat określali swoich kolegów i koleżanki, jako braci i siostry.

- Byliśmy tutaj kilka lat temu z kolegą Tadeuszem i wówczas dyrektor Milewska zaproponowała, żebyśmy napisali wspomnienia z lat szkolnych. Napisałem wspomnienia, które dotyczą profesorów Piotra Nowysza i Adama Mazanego. Nazywam to laurką - mówi pan Ireneusz.

Jak mówił nam, podczas tej wizyty odszukali też grób prof. Nowysza, nad którym przeczytali fragment wiersza Jonasza Kofty "Epitafium dla frajera".

Przyjacielu
Trochę serca nam ubyło
Ile naprawdę
Jeszcze nie wiemy
Pamięć o Tobie
Poniesiemy
Zrobimy z nią
Ile umiemy (...)
Bracie spod jednej anatemy
Żegnamy Cię i dziękujemy
Że Ci się chciało
Być zakałą
Gdy wystarczało
Głośno klaskać
Że Ci się chciało
Widzieć całość
Gdy wystarczała
Biała laska
Że Ci się chciało
Być tylko sobą
Zwyczajnie dobro od zła
Odróżniać
Kiedy nikogo
Nie było obok
Tylko służalcza
Szepcząca próżnia
Że Ci się chciało
Myśleć tak mało
O swoich własnych
Nielekkich losach
Że Ci godności
Wystarczało
By nie dorzucać
Drewna do stosów
Że Ci się chciało
Że Ci się chciało
Ciężki Frajerze
Przeżyć po ludzku
Swe ludzkie życie.