Może się mylę, ale to pewnie najstarsze cykliczne wydarzenie kulturalne w naszym mieście. Trzydziesta siódma edycja tej imprezy, której wernisaż odbył się w czwartkowe popołudnie w gościnnych murach Książnicy Płockiej był pewnie nie mniej spektakularny, jak ten pierwszy z roku 1980… Tak, tak za naszymi fotografami już kawał niezwykle interesującej historii.
Koniecznie należy przypomnieć, że w corocznej wystawie i jednocześnie konkursie uczestniczą pasjonaci „camera obsura” zrzeszeni w Płockim Towarzystwie Fotograficznym – jednym z najstarszych tego typu w Polsce. Jak już wspomniałem, pierwszy „Mój Płock”, a w zasadzie pierwotnie „Płock stary i nowy”, odbył się 21 stycznia 1980 roku, a jego inicjatorami oraz kuratorami byli legendarni fotografowie Zbigniew Kryda i Wiesław Dyśkiewicz. Data nie została wybrana przypadkowo – miała ona upamiętniać dzień wyzwolenia Płocka spod hitlerowskiej okupacji.
W zamyśle jego pomysłodawców, konkurs był swego rodzaju zapisem z jednej strony dynamicznych przeobrażeń, jakie przebiegały w naszym mieście w latach osiemdziesiątych, a z drugiej próbą archiwizacji tego, co bezpowrotnie, po cichutku, odchodziło w przeszłość. Tak więc industrialne panoramy ówczesnej „Petrochemii” przeplatały się z nostalgicznymi, niezwykle klimatycznymi fotogramami otaczającej miasto natury, krajobrazów, płockiej starówki i wiekowych zabytków. Przez wiele lat miejscem fotograficznych podsumowań była dawna siedziba klubu MPiK, mieszcząca się przy pl. Narutowicza i dopiero w latach dziewięćdziesiątych impreza zagościła w płockiej Książnicy.
W tegorocznej wystawie, a zarazem konkursie, wzięło udział 17 fotografów, prezentując jak zwykle licznie zgromadzonej publiczności 43 prace. Było w czym wybierać, było co podziwiać. Tym razem tematem zmagań członków PTF była Wisła. Dla każdego płocczanina, który posiada jakikolwiek aparat lub nawet komórkę, jest to motyw oklepany, wszechobecny, a prosto rzecz ujmując – mimo całego naszego umiłowania dla okoliczności przyrody, w których przyszło nam żyć… – nadzwyczaj banalny, bo każdy z nas pewnie ma na swym koncie swe ulubione zdjęcie naszej rzeki. A zatem z jednej strony pozorny „luzik”, z drugiej zaś wyzwanie, bo w jaki sposób zinterpretować zadany temat w sposób twórczy, odbiegający od konwencji?
W tym roku jury uhonorowało pierwszą nagrodą fotografię Piotra Augustyniaka, drugie miejsce przyznano Dorocie Drzewieckiej, natomiast brązowy medal „na pudle” przypadł Piotrowi Statkiewiczowi. I na koniec tradycyjny laur Championa Roku… tu publiczność, która dokonywała wyborów, była niemal prawie zgodna z preferencjami jury. Na to wyróżnienie tym razem zapracowała swą intrygującą fotografią Dorota Drzewiecka.
Często na łamach naszego portalu, pytacie się mnie Państwo o wskazówki, które pomogą rozczytywać, jak odbierać, to co się dzieje w świecie sztuki, jak ją pojmować, na swój sposób interpretować. Tym razem jest to nadzwyczaj elementarne. W moim przekonaniu, akurat ten temat prowokuje, aby obraz cieszył nasze oczy i budził w nas pozytywne emocje. Moim niekwestionowanym faworytem jest projekt Doroty Drzewieckiej – niesamowicie przestrzenna i monumentalna fotografia, przywodząca nieodparcie na myśl wizjonerskie obrazy Zdzisława Beksińskiego.
Zdjęcia Piotra Augustyniaka i Piotra Statkiewicza kuszą modnym minimalizmem, ale… biorąc pod uwagę zadany temat, postawiłbym raczej na wizualną atrakcyjność obrazu, eksponującą czar i jednocześnie potęgę naszej rzeki. Jednakże jest to tylko mój własny osąd, moje własne przekonanie i jeszcze raz zaznaczam – moje widzenie świata, a podobno żyjemy w wolnym kraju i tego póki co będę się trzymał.
Tymczasem, jeżeli ktoś chciałby wypracować swój zupełnie autonomiczny pogląd, ocenić co mu się podoba, a co zupełnie go nie wzrusza i nie przekonuje, to naprawdę warto zajrzeć na wystawę w Książnicy Płockiej.
