Wystawa fotograficzna „Mój Płock” w Książnicy

Może się mylę, ale to pewnie najstarsze cykliczne wydarzenie kulturalne w naszym mieście. Trzydziesta siódma edycja tej imprezy, której wernisaż odbył się w czwartkowe popołudnie w gościnnych murach Książnicy Płockiej był pewnie nie mniej spektakularny, jak ten pierwszy z roku 1980… Tak, tak za naszymi fotografami już kawał niezwykle interesującej historii.

PowiązaneTematy

Najlepsze zdjęcia Płocka 2021 roku. Otwarto wystawę Płockiego Towarzystwa Fotograficznego

Zbliżają się Płockie Dni Fotografii. Co zaplanowano?

Płoccy fotografowie mają swoją wystawę. Do obejrzenia w galerii Wisła

Zdjęcie miesiąca w Płockim Towarzystwie Fotograficznym. „Fotografia poetycka”

Koniecznie należy przypomnieć, że w corocznej wystawie i jednocześnie konkursie uczestniczą pasjonaci „camera obsura” zrzeszeni w Płockim Towarzystwie Fotograficznym – jednym z najstarszych tego typu w Polsce. Jak już wspomniałem, pierwszy „Mój Płock”, a w zasadzie pierwotnie „Płock stary i nowy”, odbył się 21 stycznia 1980 roku, a jego inicjatorami oraz kuratorami byli legendarni fotografowie Zbigniew Kryda i Wiesław Dyśkiewicz. Data nie została wybrana przypadkowo – miała ona upamiętniać dzień wyzwolenia Płocka spod hitlerowskiej okupacji.

W zamyśle jego pomysłodawców, konkurs był swego rodzaju zapisem z jednej strony dynamicznych przeobrażeń, jakie przebiegały w naszym mieście w latach osiemdziesiątych, a z drugiej próbą archiwizacji tego, co bezpowrotnie, po cichutku, odchodziło w przeszłość. Tak więc industrialne panoramy ówczesnej „Petrochemii” przeplatały się z nostalgicznymi, niezwykle klimatycznymi fotogramami otaczającej miasto natury, krajobrazów, płockiej starówki i wiekowych zabytków. Przez wiele lat miejscem fotograficznych podsumowań była dawna siedziba klubu MPiK, mieszcząca się przy pl. Narutowicza i dopiero w latach dziewięćdziesiątych impreza zagościła w płockiej Książnicy.

W tegorocznej wystawie, a zarazem konkursie, wzięło udział 17 fotografów, prezentując jak zwykle licznie zgromadzonej publiczności 43 prace. Było w czym wybierać, było co podziwiać. Tym razem tematem zmagań członków PTF była Wisła. Dla każdego płocczanina, który posiada jakikolwiek aparat lub nawet komórkę, jest to motyw oklepany, wszechobecny, a prosto rzecz ujmując – mimo całego naszego umiłowania dla okoliczności przyrody, w których przyszło nam żyć… – nadzwyczaj banalny, bo każdy z nas pewnie ma na swym koncie swe ulubione zdjęcie naszej rzeki. A zatem z jednej strony pozorny „luzik”, z drugiej zaś wyzwanie, bo w jaki sposób zinterpretować zadany temat w sposób twórczy, odbiegający od konwencji?

W tym roku jury uhonorowało pierwszą nagrodą fotografię Piotra Augustyniaka, drugie miejsce przyznano Dorocie Drzewieckiej, natomiast brązowy medal „na pudle” przypadł Piotrowi Statkiewiczowi. I na koniec tradycyjny laur Championa Roku… tu publiczność, która dokonywała wyborów, była niemal prawie zgodna z preferencjami jury. Na to wyróżnienie tym razem zapracowała swą intrygującą fotografią Dorota Drzewiecka.

Często na łamach naszego portalu, pytacie się mnie Państwo o wskazówki, które pomogą rozczytywać, jak odbierać, to co się dzieje w świecie sztuki, jak ją pojmować, na swój sposób interpretować. Tym razem jest to nadzwyczaj elementarne. W moim przekonaniu, akurat ten temat prowokuje, aby obraz cieszył nasze oczy i budził w nas pozytywne emocje. Moim niekwestionowanym faworytem jest projekt Doroty Drzewieckiej – niesamowicie przestrzenna i monumentalna fotografia, przywodząca nieodparcie na myśl wizjonerskie obrazy Zdzisława Beksińskiego.

Zdjęcia Piotra Augustyniaka i Piotra Statkiewicza kuszą modnym minimalizmem, ale… biorąc pod uwagę zadany temat, postawiłbym raczej na wizualną atrakcyjność obrazu, eksponującą czar i jednocześnie potęgę naszej rzeki. Jednakże jest to tylko mój własny osąd, moje własne przekonanie i jeszcze raz zaznaczam – moje widzenie świata, a podobno żyjemy w wolnym kraju i tego póki co będę się trzymał.

Tymczasem, jeżeli ktoś chciałby wypracować swój zupełnie autonomiczny pogląd, ocenić co mu się podoba, a co zupełnie go nie wzrusza i nie przekonuje, to naprawdę warto zajrzeć na wystawę w Książnicy Płockiej.