Na trasie naszej wycieczki po płockim zoo, napotykamy na znane z reklamy popularnej czekolady postaci, które niekiedy stawały się bohaterami lubianych bajek. To najbardziej popularni mieszkańcy piaszczystych i suchych terenów południowej Afryki, niewielkie, urocze zwierzątka – surykatki.
Surykatka posiada charakterystyczny wzór na futerku, mianowicie ciągnące się w poprzek grzbietu i po bokach tułowia ciemne pasy na jasnopłowym lub rudo-szarym tle. Swój delikatny wygląd zawdzięczają ukształtowaniu czaszki. Czaszka surykatek jest dość szeroka w części mózgowej, natomiast w części twarzowej zwęża się i kończy smukłym pyszczkiem. Małe, zaokrąglone małżowiny uszne odcinają się od tła ciemniejszym kolorem sierści. Palce surykatek, zwłaszcza kończyn przednich, zakończone są długimi, mocnymi pazurami i służą zwierzęciu do kopania w ziemi. Samice są zwykle większe od samców (waga samca waha się od 625-800 g, natomiast samic do 1000 g).
Ciekawostka
Ciąża u tego gatunku trwa zwykle ok. 77 dni. Mioty mogą liczyć do 5 młodych. Noworodki ważą do ok. 25 g i są ślepe przez okres ok. 2 tygodni. Z nory wychodzą zwykle po upływie 1 miesiąca, natomiast samica karmi je 4-5 tygodni. W tym okresie, kiedy samica udaje się na żerowanie opiekę nad młodymi przejmują najmłodsze z dorosłych osobników. Dojrzałość płciową surykatki osiągają w wieku 1 roku.
Surykatki żyją w dużych koloniach, liczących nawet do 40 osobników. Chociaż same posiadają umiejętność kopania nor, jednak zwykle wolą zajmować nory innych ssaków. W okresie suszy, kiedy ziemia jest twarda, surykatki szukają schronienia w rozpadlinach i szczelinach skalnych.
Surykatki prowadzą dzienny tryb życia. 80% ich pokarmu stanowią owady. Zjadają skorpiony, pająki, gady, ptaki i drobne ssaki. Dodatkowo ich karmę wzbogaca pokarm roślinny.
Surykatki żerując nie oddalają się zbytnio od nory. Podczas żerowania surykatki utrzymują ze sobą stały kontakt, wydając ćwierkające, miękkie dźwięki (warto wspomnieć, że surykatki wydają ok. 10 rodzajów głosów).
Kiedy grupa surykatek żeruje, jeden lub więcej osobników stoi na straży. Wartownik ustawia się na wzniesieniu, wysoko unosi głowę, wyprostowuje tułów stabilizując go ogonem, przednie łapki opuszcza na brzuch i w takiej pozycji obserwuje okolicę. Widząc zbliżającego się wroga wydaje przeraźliwy pisk, ostrzegając w ten sposób pozostałych członków grupy. W obliczu niebezpieczeństwa całe stado zaczyna uciekać do schronu (nory) z charakterystycznie wyprostowanym do góry ogonem.
Surykatki kiedy nie żerują, to leniuchują, wygrzewając się w słońcu, drzemiąc, czyszczą futerko, bawią się pozorując walki. W sytuacji, gdy zagrozi im niebezpieczeństwo i nie zdołają się schronić do nory, wówczas bronią się głośno szczekając lub gryząc.
Zwierzątka możemy zobaczyć w płockim zoo, w którym mieszka obecnie 19 surykatek. Ich zabawy i zachowania, w pełni przypominające zachowanie tego gatunku w naturze, niezmiennie przyciągają uwagę zwiedzających. Warto też wspomnieć, że przygotowując ekspozycję dla tego gatunku, uwzględniono szatę środowiska naturalnego, a w pomieszczeniu wewnętrznym zbudowano system nor, aby hodowla i rozród tego gatunku przebiegały w sposób bezpieczny.