Rady gmin funkcjonują w Polsce od 1990 roku. Jak wyglądał wówczas płocki samorząd? Rozmawiamy o tym z płockim radnym, który od początku uczestniczył w życiu politycznym naszego miasta – Tomaszem Kolczyńskim.
Tomasz Kolczyński od najmłodszych lat związany jest z Płockiem, choć urodził się w miejscowości Ośnica, która wówczas leżała na terenie Gminy Borowiczki, a dziś znajduje się w granicach administracyjnych miasta. Pracę zawodową rozpoczął w 1977 roku w Mostostalu Płock, w latach 1990-1994 był nauczycielem zawodu w ZST „Siedemdziesiątka” w Płocku, a od 1994 roku ponownie pracował w Mostostalu Płock. Sporo płocczan może pamiętać płockiego radnego z lat 2002-2010, kiedy pełnił funkcję Zastępcy Prezydenta Miasta Płocka. Ale nie wszyscy pewnie wiedzą, że pan Tomasz w płockim samorządzie jest od samego początku, czyli od 1990 roku.
– W 1982 roku osiedla Borowiczki i Imielnica zostały przyłączone do Płocka – opowiada Tomasz Kolczyński. – Były wówczas jednymi z najbardziej zaniedbanych osiedli. Nie mieliśmy wodociągów, kanalizacji, telefonów. W zasadzie była tylko elektryczność i oświetlenie uliczne – wspomina radny.
Sytuacja zaczęła się zmieniać po 1989 roku i zmianie ustroju politycznego, kiedy to powstała grupa osób, mocno zaangażowana w sprawy osiedli. – Zorganizowani w Społeczne Komitety Budowy, aktywnie działaliśmy np. na rzecz budowy wodociągu, gazociągu, sieci telefonicznej czy kanalizacji sanitarnej. Wszystko po to, żeby wyrównać te braki. Dzięki ciężkiej pracy i zaangażowaniu udało nam się zmienić nasze osiedla – wyjaśnia pan Tomasz.
Jak doszło do jego zaangażowania się w życie płockiego samorządu?
– W 1990 roku byłem działaczem Solidarności i przez Komitet Obywatelski „Solidarność” postanowiłem wystartować do Rady Miasta Płocka. Wyglądało to zupełnie inaczej niż dzisiaj. Wówczas całe miasto przeżywało przemiany, począwszy od handlu, który był zmonopolizowany przez spółdzielnię. To były sprawy budzące ogromne emocje, szczególnie przetargi, podczas których wybierano dzierżawców lokali miejskich. Niektóre przeprowadzaliśmy wręcz z obawą, czy będzie podczas nich bezpiecznie. Były np. próby puszczania gazu łzawiącego w sali, w której odbywały się przetargi, ale działaliśmy zdecydowanie, chcieliśmy tych przemian i te przemiany się dokonywały – opowiada Tomasz Kolczyński.
Jak tłumaczy, podstawowym hasłem wyborczym było wówczas: „Dobra zdrowa woda dla Płocka”.
– To było główne, podstawowe zadanie, które wtedy zrealizowaliśmy – stacja uzdatniania wody. Powstała ona w pierwszej kadencji i służy płocczanom do dzisiaj. Technologia tej stacji oparta jest na węglu aktywnym i ozonowanej wodzie. Kto pamięta, to wie jaka była wcześniej woda w Płocku, po prostu okropna. Oczywiście na osiedlu Imielnica i dużej części Borowiczek woda została doprowadzona dopiero później, około 1991 roku i kontynuowano tę inwestycję w latach kolejnych – przypomina płocki radny.
Przekonuje, że sama praca i współpraca w radzie miasta wyglądała też inaczej. – W pierwszej kadencji było nas 45 radnych, pochodzących z bardzo różnych środowisk, aczkolwiek około 35 osób było z Komitetu Obywatelskiego, pozostałe 10 osób z różnych komitetów. Współdziałanie tych osób było jednak nieporównywalne. Chęć przemian, chęć zrobienia czegoś dobrego dla mieszkańców, każdy był po prostu zdeterminowany w tym działaniu. Mogliśmy różnić się w drobiazgach, ale priorytety były dla nas jasne. Komisje były wielogodzinne, sesje czasem nie kończyły się jednego dnia – tłumaczy.
Pokazuje nam zdjęcia z tamtych lat i zwraca uwagę na jeden szczegół. – Jak popatrzymy na zdjęcia z sesji, szczególnie tej pierwszej kadencji, to część osób przychodziła w sweterkach. Chcieliśmy być tacy zwykli, normalni. Weszliśmy do rady miasta niejako z marszu, przecież, ze względu na panujący do 1989 roku ustrój, nikt nie był do tego przygotowany, nie kończyliśmy specjalnej szkoły czy szkoleń. Byliśmy wyrwani ze swoich środowisk, z dobrymi i złymi nawykami, ale pełni pasji. To się już w takim zakresie nie powtórzy… – mówi z lekkim żalem.
Ta pasja była jednak konieczna, żeby Płock zmienił się, praktycznie w każdym aspekcie. Na większości terenu jest kanalizacja, wybudowanych zostało wiele dróg, powstał nowy most, miasto zostało zaopatrzone w sieci różnego rodzaju.
– Stało się tak, ponieważ na początku samorządności w Płocku działano według zasady, że jeśli są mieszkańcy, którzy chcą coś zrobić, coś wspólnie osiągnąć i jeszcze do tego dołożyć swój czas, a nawet swoje pieniądze, to władze miasta miały za zadanie wspierać te działania i współpracować ze społecznymi komitetami. W każdych budżetach pojawiały się środki na te zadania – wyjaśnia Tomasz Kolczyński.
Co pozostało do zrobienia na tych przyłączonych w 1982 roku osiedlach, ale i pobliskich Podolszycach? – Po 2002 roku bardzo dużo się zmieniło, wtedy za cel postawiliśmy sobie dogonienie cywilizacyjne reszty Płocka. Wykonano kanalizację, wodociąg, oświetlenie uliczne. Ale są miejsca, w których trzeba dokończyć ulice, szczególnie na Borowiczkach i tzw. Parcelach. Na Podolszycach natomiast, szczególnie tych starszych częściach, jest ogromny brak miejsc parkingowych (budownictwo z lat 80. nie zakładało takiej ilości samochodów i konieczności miejsc postojowych) – mówi radny.
Dodaje, że chciałby też poprawy dostępności do komunikacji autobusowej, która jest bardzo mizerna, szczególnie jeśli chodzi o osiedle Imielnica Parcele. Jest tu właściwie jedna linia autobusowa. Nie zadbano nawet o to, żeby na osiedlu Borowiczki i Imielnica powstały stacje rowerowe (brakuje ich też zresztą na innych 5 osiedlach). – Osobiście uważam, że w pierwszym etapie na każdym osiedlu powinna powstać co najmniej jedna stacja, żeby mieszkańcy mieli okazję sprawdzić to rozwiązanie – przekonuje Tomasz Kolczyński.
– Czekamy też na budowę drugiej nitki ulicy Wyszogrodzkiej, ponieważ jest to miejsce, które w godzinach szczytu jest niezmiernie zakorkowane. I nie można tu mówić, że nie dojeżdżają tą drogą płocczanie, ponieważ jest to trasa dojazdowa zarówno dla mieszkańców Imielnicy czy Borowiczek, jak i mieszkańców sąsiednich gmin, którzy pracują w Płocku, albo uczą się tutaj, ale też działają na rzecz jego rozwoju. Żywię ogromną nadzieję, że Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wywiąże się z obietnic i ta przebudowa w końcu nastąpi. Świetnie, gdyby ta droga została wyremontowana aż do ronda w Wyszogrodzie, to niezmiernie ważna inwestycja dla skomunikowania nas ze stolicą, ale i przeprawą mostową w Wyszogrodzie – argumentuje radny.
A jakie jest jego marzenie na kolejną kadencję, jeśli mieszkańcy ponownie obdarzą go zaufaniem? – Chciałbym, żeby z każdego miejsca w Płocku mieszkańcy mieli wybór i mogli, jeśli chcą, pojechać autobusem, albo rowerem, albo samochodem lub pobiec czy przejść się pieszo. Na pewno brakuje jeszcze miejsc rekreacji dla dzieci i młodzieży oraz żłobków – wymienia.
– Mam ogromną wdzięczność dla mojej rodziny, która okazała mi wyrozumiałość, szczególnie w dwóch okresach mojego życia zawodowego: pierwszych kadencji, które angażowały mnie czasowo bardzo mocno (a dzieci były wówczas jeszcze małe) oraz 8-letniego czasu, w którym dane mi było pracować jako zastępca prezydenta miasta Płocka ds. inwestycji, a później rozwoju. To był okres ogromnego zaangażowania się, ale jeśli coś chcemy zrobić, to angażować się trzeba… – podsumowuje Tomasz Kolczyński.
Napisz, co o tym myślisz